Douaneperikelen

Het is 26 februari. We liggen geankerd in een diepe goed beschutte baai op (of is het in?) Antigua. We willen morgen weer verder zeilen. Vertrekken van een eiland doe je niet zomaar. Er zijn een aantal formuliteiten te vervullen. Op elk eiland dat je bezoekt moet je je inklaren bij de douane en je melden bij de Immigration Officer en, niet altijd maar hier wel, bij de Port Authority en deze ambtenaren zitten lang niet altijd samen in een kantoor. Het is gebeurd dat we, nadat we ons in de haven bij de douane gemeld hadden, we naar het vliegveld moesten met de taxi om de immigration ambtenaar te vinden voor een stempel in onze paspoorten. Bij vertrek van het eiland moet je weer dezelfde procedure doorlopen. Je hebt een uitklaringspapiertje nodig waarmee je je op het volgende eiland weer moet melden. Op de franse Antillen (Martinique, Guadeloupe en nog wat kleine eilandjes ertussen) staan op verschillende plekken computers van de overheid waar je online kunt inklaren. Je kunt dan ook gelijk aangeven wanneer je weer vertrekt, dus heb je dat in een keer geregeld. Maar, ook al zijn die eilanden allemaal Frans, je moet wel op elk eiland een inklaring doen.

Op Antigua zijn ze zeer formeel, maar gelukkig zaten alle ambtenaren in hetzelfde gebouwtje. Je meld je bij de douanebeambte, die geeft je een groot formulier. Dat vul je in en geeft het terug aan hem. Hij verwijst je naar het Immigration loket waar de ambtenaar je ondervraagt over wat je zojuist hebt ingevuld. Hoewel het een belachelijke situatie is en we soms onze lach niet kunnen inhouden, moet je toch maar beleefd en serieus blijven. Al die gewichtdoenerij, stempels, carbonpapiertjes en stempelkussens. Als de Immigration Officer dan ook nog wil dat je je huisadres plus postcode invult, kan Hans toch niet nalaten een grapje te maken en hem te vragen of hij soms langs wil komen! Gelukkig had de ambtenaar en gevoel voor humor en moest hij wel lachen. Soms moet je een formulier ook opnieuw invullen omdat het niet leesbaar is vanwege versleten carbonpapier. Wij zien het maar als pure werkverschaffing.

Op Saint Lucia krijgen we ook nog een lesje douanekennis. Als Kim daar aan boord gekomen is en we zeilen naar een ander eiland, klaren we uit met op de lijst 3 personen. Op de dag dat Kim weer naar huis vliegt vanaf Saint Lucia klaren we weer in met op het formulier 2 personen. We brengen Kim dezelfde middag naar het vliegveld en als we terugkomen komt de douanebeamte uit zijn kantoortje en roept ons binnen. “Where is this 3rd person?” Ze is zojuist vertrokken. “how did she leave?” per vliegtuig. “You should tell so on the form, because now I do not know where she is. You might as well have dropped her into the sea!” Deze laatste opmerking plaatste hij met een glimlach. Dus doen we het formulier weer over met daarop de naam van Kim, vertrekdatum, vluchtnummer en bestemming.