De Intracoastal Waterway

De ICW is een stelsel van waterwegen dat zo'n beetje parallel loopt aan de oostkust van de Verenigde Staten. De waterweg bestaat uit rivieren, lagoons en kanalen, allemaal met elkaar verbonden. Op diverse plekken zijn er inlets waarlangs je naar zee kunt. Wij zijn aangekomen bij de Inlet Lake Worth, daar zijn we ook weer langs naar buiten gegaan en vervolgens bij de Inlet Ft. Pierce terug op de ICW. Het stuk ICW dat wij varen loopt van Miami tot Norfolk Virginia. Op dit moment zijn wij op de Indian River, het groeigebied van de heerlijke ruby red Indian River grapefruits. Deze rivier is heel breed, maar erg ondiep. Midden in de rivier loopt een vaargeul die gemarkeerd is met rode en groene markers. Buiten de vaargeul vind je vaak nog net een plek dat diep genoeg is om er te ankeren. Vastlopen op ondiepe plekken is hier overal mogelijk. Wij hebben ons aangesloten bij Tow Boat US, een soort ANWB op het water die je met een sterke boot lostrekt van de ondiepte waar dan ook als je vastloopt en zelf niet meer los kunt komen.

Van Ft. Pierce gingen we naar Vero Beach. We varen urenlang langs dichtbegroeide eilandjes, ongerepte natuur vol vogels. Overal zie je Porpoise zwemmen, een kleine soort dolfijntjes. Ook de Manatee, een lelijke grote zeekoe, komt hier veel voor. We ontmoeten deze liever niet, zeker niet als we in de dinghy varen.


Niks is in Amerika dichtbij, dus liepen we een half uur naar een supermarkt. Voetgangers zijn vreemde vogels hier, je loopt langs een snelweg of je moet over een spoorlijn heen. "If you get caught on the railway tracks, you could be sent to jail!" we hebben het toch maar gedaan.


Het gemeentehaventje van Vero Beach bood alle faciliteiten die wij nodig hadden. Bovendien was het ook een prachtige plek, beetje vergelijkbaar met de Biesbosch, dicht begroeide eilandjes, geen riet maar mangrove en zwiepende dennen. We konden liggen aan een mooring, we konden er goed wassen en lekker douchen en er was zelfs een captains lounge waar je lekker kon zitten computeren of TV kijken, met nog eens een grote boekenkast om boeken te ruilen. Elk uur reed er ook een gratis bus van de gemeente naar de shopping mall, tot voor de deur van de supermarkt. Aan de Oceaankant van Vero Beach is een super chique badplaats. De wandeling er naar toe bood zicht op de allermooiste huizen, rustige, schone straten. Very, very clean allemaal. De omgeving van het haventje vonden we stukken leuker, relaxed en heel vriendelijke, behulpzame mensen.



We trokken weer verder noordwaarts en probeerden aan het einde van de dag aan te leggen bij dit steigertje. Helaas niet gelukt, tig keren vastgelopen. Toen het anker maar laten zakken en lagen we half in de vaargeul. In het donker wordt er toch niet gevaren op de rivier, te weinig verlichtte markering. Op vrijdag 14 mei hebben we een afpsraak in Titusville, dus trekken we bij het krieken van de dag weer verder. We kunnen op de rivier niet snel varen, als we er zeker van zijn dat de vaargeul diep genoeg is en de wind uit de goeie richting komt, trekken we een klein voorzeil op. Klein genoeg om er onderdoor te kunnen kijken. Dat gaat lekker.

Op donderdagmiddag komen wij aan bij Titusville. We liggen naast de NASA causeway en hebben uitzicht op de gebouwen van de NASA. Op deze plek hebben we afgesproken met Kim en gaan we samen met haar de lancering van space shuttle Atlantis live meemaken! Het is waarschijnlijk de allerlaatste vlucht van Atlantis.