sailing foetsie: En we staan weer op de kant

We zijn nog steeds in Kingston New York en zijn van plan rond 1 september te vertrekken. We werken nog wat laatste klussen af in de boot, de auto moet verkocht worden en voordat we die kwijt zijn willen we nog flink wat voorraad inslaan. Het wachten is ook nog op een paar kleine bestellingen die we gedaan hebben. We hebben nu wel heel veel zin om eindelijk weer eens een stukje te zeilen. De eerste bestemming is de Chesapeake Bay, Annapolis en Washington.

Als blijkt dat de tropical storm Irene steeds verder noordwaarts komt, moeten we onze plannen bijstellen. We kunnen het ons nauwelijks voorstellen, maar het gaat toch gebeuren. Het is nog steeds prachtig weer en niet te geloven dat er zoiets als een storm aan gaat komen. Er komen boten helemaal uit New York om te schuilen voor de storm. Wij hebben juist een andere ligplaats gekregen en liggen voor het geultje van de Travelift. Kleine bootjes worden allemaal uit het water gehaald en binnen in de loods gelegd. We denken dat we het meest last gaan krijgen van de regen. Maar we liggen al in het water en een beetje meer of minder water maakt ons dus niet zo erg uit.
Foutje.

Zaterdagavond rond 11 uur begint het te regenen. Af en toe een harde windstoot, meer niet. Als we de volgende ochtend wakker worden zien we dat het water van de creek al bijna het land oploopt. Het blijft maar regenen, het wordt hoog water en langzamerhand stroomt het water het land op. Als het dan 's middags hoog water is, kunnen we niet meer van boord. De anders zo rustige, idillysche kreek is veranderd in een snelstromende rivier.

Er drijft van alles in het water, boomstammen, grote takken, pumpkins (van een hogerop gelegen pumpkin farm), van allerlei plastic rommel en er komt ook een onbemand zeilbootje voorbij, achterstevoren.

Foto genomen vanaf de boot op zondagmorgen.

Zondagmorgen: verder dan de steiger kunnen we niet. Op het land staat het water anderhalve meter hoog.

Na 14 uur stromende regen hebben we voor ons net zoveel water als achter ons. We kunnen niet meer aan land. Met de wind valt het nu erg mee, maar de wind gaat draaien en komt nu uit dezelfde kant als de stroomrichting van het water in de rivier. Onze boot ligt schuin want dwars op de stroom. Links van ons ligt een groot motorjacht, te groot voor de steiger. De steiger is al aan het kantelen. Met gevaar voor eigen leven brengt Jeff het jacht naar een veiliger plek. We brengen nog wat extra lijnen aan aan de meerpalen en ook maken we een lijn vast voor de steiger. We gaan, niet rustig, slapen.

Als we de volgende ochtend om 6 uur buiten kijken ligt onze steiger helemaal dwars en we hebben geluk dat het motorjacht is weggehaald want we liggen nu op zijn plek. Het is laag water, we trekken de laarzen aan en lopen meer dan kniehoog door het water naar droge grond. Er zijn al veel mensen op de werf en we stellen voor om de boot zo snel mogelijk uit het water te halen want we vrezen dat de steiger het elk moment gaat begeven. De rails voor de Travelift is nu net zichtbaar, dus het kan. De lijnen staan zo strak dat we er een aantal moeten doorsnijden. Met man en macht wordt de boot naar het travelift geultje getrokken.

Achter Hans de steiger waar we lagen, helemaal dwars en rechts de rails voor de travelift net boven water.

En zo staan we dus weer op de kant.

We hebben voorlopig even onze intrek genomen in een motel. Was niet gemakkelijk om een kamer te vinden. Op veel plaatsen was en is er nog steeds geen stroom.

We moeten nu wachten tot de rivieren weer bevaarbaar zijn en we kunnen pas weer in het water als de steigers gefixt zijn. Wat een avontuur.

Mijn fototoestel heeft het tijdens het avontuur begeven. Er staan ook foto's op Hans zijn toestel en als ik die heb zal ik er daarvan nog een aantal hieronder zetten.