Ver genoeg

We hebben de zomermaanden hard gewerkt aan het herstel van onze boot na de binnenbrand in april. Het was een hele klus, maar 7 oktober zijn we dan eindelijk vertrokken uit upstate New York. Met de wind in de rug en veel stroom mee varen we de Hudson weer af. Het is prachtig weer. Na 3 dagen trappen we hard op de rem en leggen we aan bij de 79th Street Boat Basin in New York. Er liggen hier stevige moorings en met "eigen vervoer" tuffen we naar de steiger. Het is geen luxe marina maar de ligging is heel gunstig want we zijn direkt op Manhattan en in 7 minuten lopen we naar Broadway. We moeten een papiertje bij de Customs en Boarder Patrol regelen voor de boot. Heel bewust lopen we voor de allerlaatste keer door New York.

79th Street boat basin, Manhattan, NY

In een cafeetje (Starbucks natuurlijk!) bekijken we op de computer nog snel even het weerbericht voor de komende dagen. We willen in een keer doorvaren naar de Chesapeake Bay, Norfolk, ongeveer 250 mijl. Daar gaan we dan de Intracoastal Waterway op. Er wordt een goeie (Oosten)wind voorspeld, moet kunnen.

Vertrek uit New York

Helaas verslechtert het weer in de loop van de dag en door de woeste zee verliezen we ons anker + 40 meter ketting. Niet echt leuk om een paar nachten door te varen en zonder anker zijn wij natuurlijk zo'n beetje invalide. Als we zo'n 40 mijl van New York vandaan zijn, besluiten we toch maar ergens binnen te lopen. Uit ervaring weten we dat de inlet bij Manasquan goed te doen is in slecht weer. We vragen assistentie van de Coast Guard want het is al donker en we hebben een steiger nodig. Eenmaal binnen de pieren is het water weer rustig maar achter de pieren ligt geen veilige haven maar een, overigens prachtig, watergebied met veel ondieptes.

Manasquan, ingang en achterliggend waterrijk gebied.

Er liggen wel heel veel bootjes maar dat zijn allemaal prive steigers voor de huizen. De coast guard begeleidt ons naar een steiger bij een restaurant waar we een paar dagen blijven liggen. Vorig jaar hebben we hier in Manasquan een amerikaans stel leren kennen. Zij hebben een huis aan het water met een eigen steigertje. We nemen contact met hun op en er is een ligplaatsje bij hen voor de deur. Bij hoog water varen we er door de ondiepte kreekjes naar toe. Prima plek en fijne ontvangst.  Overdag laten zij hun huis gewoon open en kunnen we lekker binnen zitten, TV kijken, douchen, wasje draaien. Zij rijden met ons naar de bootwinkel voor een nieuw anker, naar de zeilmaker om het zeil te laten naaien en we eten gezellig samen. Helemaal geweldig allemaal.

De pieren van Manasquan, nu bij rustig weer.

Het huis aan het water van onze amerikaanse vrienden in Manasquan

Het prive steigertje bij hen voor de deur.

Het is heel erg koud als we vertrekken uit Manasquan.

In Manasquan moeten we 10 dagen wachten totdat weer en wind gunstig zijn om verder te gaan. Als we vertrekken lopen we toch vast in het ondiepe slootje. Met behulp van TowBoat US komen we weer los. Krukken zijn we toch! zowel bij binnenkomen als bij naar buiten gaan hebben we hier hulp nodig!

Enfin, de tocht naar Norfolk gaat heel prima, lekker westen windje, rustige zee en veel zon. 's Nachts zitten we wel buiten in een slaapzak. Als we bij de ingang van de Chesapeake zijn is het nog donker, maar er staan genoeg boeien om toch vrij gemakkelijk naar binnen te kunnen. Wel heel erg veel grote schepen, varend en voor anker, inclusief een cruiseschip dat we aanvankelijk niet zien maar dat toch netjes achter ons blijft varen in de vaargeul.
In Norfolk, eigenlijk aan de overzijde van de rivier in het plaatsje Portsmouth, liggen we in een kleine city basin. Hier was vroeger een scheepswerf, maar is nu voor plezierbootjes.

Hoge waterstand na de storm in Portsmouth.

Er zijn geen drijvende steigers en bij harde storm wordt het water in de rivier zo opgestuwd dat we urenlang niet van boord kunnen, of niet aan boord als we toevallig het stadje ingegaan zijn. Op het moment dat we hier zijn is er een sneeuwstorm in New York (het is dan eind oktober !) en is het hier ook stormachtig en heel erg koud. Er is gelukkig een hele grote, warme, bioscoop in Norfolk. We moeten weer 10 dagen wachten voordat het weer een beetje geschikt is om de ICW op te varen. Er zijn op dit traject van  de ICW niet veel goed beschutte ankerplaatsen. Het is ook de tijd van de zgn. Snowbirds, bootjesmensen die allemaal tegelijk op deze tijd het koude noorden, veel uit Canada, verwisselen voor het warme zuiden. Zodoende kunnen die paar goed beschutte ankerplaatsen die er zijn wel eens "vol" liggen (zoals we later ook zullen merken).

De eerste ICW marker, nog 1250 mijl te gaan tot Florida!

Als we 2 dagen op de ICW zijn, wordt er op de weerradio weer een storm voorspeld. Op de ankerplaats is te weinig beschutting en we besluiten daarom om een uurtje terug te varen. Daar is een kanaaltje met een kleine marina met een lange steiger. In de stromende regen leggen we daar aan. We hebben geluk dat er nog een plekje is want als snel loopt het kanaaltje helemaal vol. De storm trekt hard aan de lijnen, maar we liggen hier veilig en de kachel is aan. Na 2 dagen trekken we weer snel verder.

Op de Albemarle sound en de brede rivieren
kunnen we lekker zeilen, wel erg koud.

Nog vlekken van de rook op dit zeil.

Na nog 2 koude ankernachten gaan we in een marina in het schattige plaatsje Oriental (NC). Erg comfortabel, maar erg onbetaalbaar. We hebben eigenlijk geen zin meer in nog meer kou en besluiten om hier een winterplek op te zoeken. In Oriental is geen geschikte marina waar dat kan, dus varen we een eind van ons ICW pad af de rivier de Neuse op en vinden in het plaatsje New Bern in North Carolina een hele mooie plek. Het blijkt dat een contract voor 6 maanden in deze marina wel heel erg betaalbaar is. Dus doen we dat.

Ver genoeg ... genoeg kou gehad.